Afgelopen weekend raakte ik weer eens geïnspireerd door mijn kinderen.
De paastak staat hier alweer op tafel, alle creatieve ideeën worden uitgewerkt op de ramen en paashaasbeeldjes worden beschilderd.
Zoals verwacht lag het beeldje van onze jongste een dag later alweer in gruzelementen op de vloer. Als een stervende zwaan, totaal in paniek en intens verdrietig tot in iedere vezel van zijn lichaam zei hij “Ik wil een nieuwe paashaas, jij moet er NU eentje kopen voor mij!”, waarop onze dochter van 8 meteen in actie kwam.
Met haar natuurlijk talent om situaties aan te voelen en anderen te kalmeren zei ze “Wow Rif, nu heb je gewoon een puzzel!”.
Als een blad aan een boom draaide hij om en samen hebben ze de haas weer in elkaar gepuzzeld en gelijmd. Uiteindelijk was hij super blij en trots op zijn zelf gerepareerde paashaas!
Van dit soort momenten kan ik echt genieten.
Trotst op mijn dochter, hoe zij in een split second kan handelen en de stemming naar het positieve weet te buigen. Daarin overstijgt ze me gewoon.
Genieten doe ik ook van alle mooie lessen die in de eenvoud van het leven en dagelijkse situaties terug te vinden zijn, dit zijn de momenten waar kinderen (en ikzelf) hun lessen uit leren.
Creatief bezig zijn, elkaar troosten, elkaar helpen, samen! Het inzicht dat perspectief een situatie totaal kan ombuigen en hoe je elkaar daarin kunt voeden!
Deze ochtend zag mijn zoon zijn beeldje weer staan en opeens werd hij weer verdrietig. Aan de onderkant zat nog een gat en hij zei “hij is niet helemaal gemaakt!”.
Ik pakte het beeldje op en zei “kijk, je kunt er ook in kijken” en ik deed het voor door met mijn oog door het gat te kijken. Dat was voor hem geen troost, dus ik zei “je kunt er ook op blazen”. Ik blies als een fluitje in het gat onderin de paashaas, waarna hij het beeldje van me overnam en er vrolijk in begon te fluiten. Van Paashaas tot Blaashaas 😊.
Geef een reactie