“Je moet het dak repareren als de zon schijnt!” Een bekende uitspraak van John F Kennedy die voor mij afgelopen weekend extra betekening kreeg toen we hier thuis het dak gerepareerd hebben onder PROFESSIONELE BEGELEIDING.
Al maanden hadden we last van een lekkage, precies op het punt waar 2 schuine daken in elkaar over lopen. Het water drupte binnen en man o man wat heeft het veel geregend.
Het heeft maanden geduurd voordat we het dak op konden ter reparatie. Het was gewoon geen weer om het dak open te gooien, op een plek waar je moeilijk bij kunt, dakdekkers waren druk en we wisten simpelweg ook niet waar het probleem ontstond, EXCUSES GENOEG.
We wisten wel waar het binnen lekte, maar het probleem kon overal op het dak ontstaan. Maandenlang gingen we van de regen in de drup. Diverse experts hadden hun oordeel er over geveld en niemand durfde de vinger op de zere plek te leggen. We hadden dus wel de symptomen, maar geen duidelijke oorzaak en daardoor ook geen richting en oplossing. Wat een buikpijndossier!
Uiteindelijk hebben we besloten om bij mooi weer het dak VOLLEDIG OPEN TE GOOIEN, om zo TOT DE KERN van het probleem te komen.
SAMEN met een ervaren dakdekker heb ik deze klus afgelopen zaterdag geklaard.
Conclusie? Iets heel kleins, een oorzaak die we nooit hadden gevonden als niet ALLES OPENGEGOOID was. Een KLEINE, onopvallende OORZAAK met GROTE GEVOLGEN dus.
En man o man, wat was ik blij met onze dakdekker.
Ik HOEFDE HET met al mijn onzekerheid gelukkig NIET ALLEEN TE DOEN.
Wat is het fijn om er iemand bij te hebben die het pad al vaker bewandeld heeft en die weet waar je aan moet denken en wat veelgemaakte fouten zijn. Iemand die je letterlijk aan de hand neemt en de weg wijst.
DEZE KLUS WAS GEWOON TE GROOT EN NIET TE OVERZIEN VOOR MIJ ALLEEN.
Da lekt maar
Ik zie in het verhaal van ons dak grote overeenkomsten met mijn pad van persoonlijke ontwikkeling.
Vaak WEET JE AL WEL dat er iets lekt, dat er iets niet lekker loopt in je leven, maar NEGEER JE HET omdat het slecht uit komt, of omdat je BANG BENT voor wat het teweeg brengt. Of je weet gewoon niet waar je moet beginnen, met UITSTELGEDRAG als gevolg.
Van de REGEN raak je IN DE DRUP. Wat je wegstopt STAPELT ZICH OP en de ONZICHTBARE SCHADE van alles wat lekt wordt steeds groter.
Een lekker VEILIGE UITVLUCHT voor onverwerkte emoties, totdat….
De situatie onhoudbaar wordt.
Op een totaal onverwacht en uiterst ongelegen moment, midden in een regenachtige periode stroomt het water met bakken tegelijk naar binnen.
Daar sta je dan, totaal OVERROMPELD door de situatie en het leven. Het leven wat jou achterhaald heeft. Je moet MET DE BILLEN BLOOT voor ALLES wat je al die jaren WEGGESTOPT hebt.
Zo was ik jarenlang meester in symptoombestrijding. Ik wist het goed genoeg, maar ik kon op dat moment niet anders.
- Andere mensen pleasen en prestaties leveren om mijn gebrek aan eigenwaarde te compenseren.
- Veel hardlopen om te ontstressen en om überhaupt nog te kunnen functioneren.
- De onrust in mijn onderbuik weg eten, emotie-eten en overeten. Het liefst met koeken en snelle suikers, met maar 2 grenzen, voorraad op of letterlijk eten tot ik fysieke blokkeerde.
- Praten over andere mensen, want dan kon het zeker niet over mij gaan
- Van opleiding naar opleiding gaan om mijn zelfvertrouwen op te krikken op basis van papiertjes.
- Extremiteiten opzoeken, zoals te vaak en te lang in koud water zitten, allerlei routines die ik MOEST doen om te kunnen functioneren, extreem vasten en ga zo maar door. Zoals mijn liefste altijd zegt, ‘bij jou moet ook altijd alles zo extreem’ en gelijk heeft ze.
COMPENSATIEGEDRAG, VLUCHTEN. Ik kon op dat moment niet anders.
Ik had al vaker gedacht ‘Ik heb een probleem als ik straks bejaard ben en de stress er niet meer uit kan rennen’. IK WIST DAT DIT GEEN LEVEN WAS en dat dit geen stand kon houden.
Ik kon op dat moment niet anders, totdat…
Het leven aan de noodrem trok.
Eerst met een hernia waardoor ik met handen en voeten de trap op moest. Ik kon in het begin nog niet eens wandelen. Meer dan een jaar niet kunnen hardlopen en uiteindelijk 3 jaar later mijn eerste halve marathon pas weer kunnen lopen. Wat was dat een confrontatie voor me en uiteindelijk mijn grootste geschenk!
HET LEVEN BRACHT ME LETTERLIJK TOT STILSTAND. Wat ik met mijn hoofd niet kon werd door mijn lichaam opgelost.
Natuurlijk kwam ook dat weer ‘niet uit’ en ik bleef maar doordenderen in het leven, tegen mijn gevoel in.
Totdat…
Ik ineens een abces had op een heel vervelende plek en ik op een zondag spontaan geopereerd moest worden.
Het eerste wat ik dacht toen de chirurg zei ‘we gaan u zo opereren’ was ‘YES, IK HOEF MORGEN NIET NAAR HET WERK’. Ik kon al lang niet meer en eindelijk durfde ik er aan toe te geven.
Wederom werd ik door het leven en mijn lichaam letterlijk tot stilstand gebracht, iets wat ik met mijn ‘verstand’ niet kon.
Mijn verstand wat nog steeds bezig was om iemand te worden, om te presteren en om vooral alle onaangename gevoelens weg te rationaliseren en negeren.
Daar stond ik dan als 36-jarige vader van 3 jonge kinderen. In een situatie waar ik al 10 jaar op zat te wachten, maar die steeds maar niet leek te komen.
Ik dacht dat ik misschien overgeslagen zou worden en dat ik geleerd had van de mensen om mij heen die in dezelfde situatie terecht gekomen waren.
Ik had tenslotte ook al zoveel aan persoonlijke ontwikkeling gedaan.
Het leven had me achterhaald, nu moest ik letterlijk en figuurlijk MET DE BILLEN BLOOT.
En man o man, wat was dat EEN VERADEMING!
Ik hoefde niet meer te vechten, uit de overlevingsstand, ik had me OVERGEGEVEN AAN MIJN LOT.
Mijn lot…
EN DAT VAN ONZE KIDS, WANT WAT JE ZELF NIET AANKIJKT, DAAR BELAST JE DE VOLGENDE GENERATIE MEE.
Er vallen geen appels van perenbomen
Herken jij gedrag bij je kinderen dat je bij jezelf afwijst? Een kwestie van voorleven ipv voorschrijven.
Durf jij naar de kern te gaan en verantwoordelijkheid voor jouw leven te pakken?
Durf jij naar de kern te gaan, of geef je de hete aardappel liever door aan je kinderen?
Ik kan je vertellen hoe bevrijdend het is om niet meer te hoeven vechten.
- Om niet meer altijd die onrust te hoeven voelen.
- Om er niet meer altijd te hoeven staan.
- Om gewoon om hulp te durven vragen.
- Om gewoon weer te kunnen hardlopen omdat ik dat fijn vind, op een rustiger tempo.
- Om te leven vanuit gevoel en meer in balans.
- Om gewoon weer te kunnen genieten van en met mijn oogappels, want die vallen natuurlijk niet ver van de boom.
- Om te kunnen lachen om mijn fouten en eigenaardigheden en vooral weer plezier te maken in het leven, net als dat kleine jongetje vroeger.
Dat had ik nooit gekund als ik MIJN LEKKAGES niet opgespoord en gerepareerd had. Iets wat ik gelukkig NIET IN MIJN EENTJE heb hoeven doen!
Ik heb hulp gehad van vele gelijkgestemden en ervaringsdeskundigen die mij zijn voorgegaan en van verschillende coaches en trainers. WAT MIJ daarbij GEHOLPEN HEEFT is de OPENHEID die ik kreeg toen ik NIKS MEER hoefde TE VERBERGEN. Weg met de SCHAAMTE, de ANGST voor AFWIJZING, FALEN.
En weet je wat mij het ALLERMEEST GEHOLPEN heeft?
RULE NR 6: DON’T TAKE YOURSELF SO GODDAMN SERIOUS!
De LUCHTIGHEID is terug in mijn leven, wat een verademing!
Waar zit jouw lek?
Kun je wel wat hulp gebruiken om de oorzaak van jouw lek te vinden? Ik help je daar graag bij.
Het helpt als er iemand langs je staat die het pad al een keer bewandeld heeft en iemand die je gewoon het gevoel geeft dat je er niet alleen voor staat.
Je moet het wel zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen!
Wil je meer weten over de mogelijkheden? Stuur me een PB of bericht via info@admiraalvitaal.nl of 0630777295
Geef een reactie