Jarenlang heb ik in mijn hoofd gewoond.
Een leven op verstand, om te voldoen aan alles waaraan ik dacht te moeten voldoen.
Een leven tegen mijn gevoel in, zogezegd op ‘verstand’.
Ik wist al lang dat er iets niet klopte, maar ik kon er niet zoveel mee.
Ik had mezelf met al mijn problemen allang geanalyseerd, aan zelfpsychologie gedaan, ik wist precies waar de schoen wrong.
Ik wist het gewoon,
ik kon het alleen nog niet voelen.
VOELEN, laat dat nu net de sleutel zijn naar ware verandering.
Jarenlang heb ik in mijn hoofd gewoond. Zo erg zelfs dat mijn liefste een aantal jaren terug tegen me zei ‘komt het nog wel ooit goed met jou?’. Die kwam keihard binnen.
Zat ik daar weer aan tafel tijdens het avondeten met mijn gezin, mijn eten naar binnen schrokkend op de automatische piloot en met mijn hoofd in een andere wereld.
Ik wist waar mijn probleem zat, maar IK KON HET GEWOON NIET VOELEN. Ik voelde me een slechte vader, fysiek aanwezig, geestelijk in een andere wereld.
Stond ik daar mijn dochter weer aan te duwen op de schommel in de speeltuin. We waren daar samen, fysiek dan toch.
Ik had al kinderen op de wereld gezet, maar was zelf nog onderweg om iemand te worden. Te druk met mezelf, alles wat ik in mijn hoofd nog MOEST van mezelf.
To do lijstjes met klusjes, opleidingen, plannen, altijd meer werk dan ik fysiek ooit zou kunnen uitvoeren, een uitzichtloos bestaan. Allemaal dingen die ik nog moest doen voordat ik iemand kon ZIJN.
Het steeg me letterlijk in en uiteindelijk boven het hoofd.
Nu BEN ik gewoon MEZELF, omdat ik uit mijn hoofd gestapt ben, terug in mijn lijf.
Dat enthousiaste jongetje van vroeger is er weer, die net als vroeger ongeremd lekker in flow leuke dingen uitprobeert.
De pleaser in mij die zich altijd probeerde te confirmeren aan de wensen van anderen, ten koste van mijn eigen gevoel, heb ik achterin de bus gezet. De pleaser in mij die mij jaren gediend heeft om gevoel van eigenwaarde te creëren.
De admiraal is opgestaan, ik ben weer opperbevelhebber over mijn eigen leven. Ik sta nu aan het roer, ik vaar op mijn eigen kompas.
Ik kan me bijna niet meer voorstellen hoe erg ik er 2 jaar geleden op mijn dieptepunt aan toe was.
Wat ik iedereen die vastzit in zijn hoofd eens toewensen zou:
Maak eens een sprong in het diepe en gun jezelf wat kou!
Toen echt niets meer hielp ben ik 3 jaar geleden in het koude water gesprongen. Gewoon, om weer even te voelen. Als je verstand niet meewil is dit echt een ultieme tool om even af te koelen. Je lichaam komt in de overlevingsstand en je lijf neemt het even over van je verstand,
Je voelt weer dat je leeft!
Niet dat al mijn problemen daarmee in 1 klap opgelost waren.
Het heeft mij wel de kracht en energie gegeven om met mezelf aan de slag te gaan, ongeacht welke prijs ik daarvoor zou moeten betalen.
Omwille van mijn kinderen wilde ik niet dat de geschiedenis zich zou herhalen.
Wat je zelf niet oplost geef je door aan je kinderen, dat is mijn diepe overtuiging.
Door deze diepe motivatie maakte ik voor het leven een diepe buiging.
Niet meer vechten en vluchten, maar accepteren en doorvoelen wat er is.
Die pijn is maar tijdelijk, zowel fysiek als mentaal.
Wat volgde is een bevrijding, weg uit mijn hoofd en nu deel ik mijn verhaal.
Het verhaal van de admiraal.
Herken jij je in dit verhaal? Of kun je wel wat hulp gebruiken om uit je hoofd te gaan, weer op gevoel te kunnen leven?
Ik help je daar graag bij.
Groeten, Paul
Geef een reactie